Jakże ja wczoraj jęczałam... Że niewyspana, że to poranne wstawanie mnie dobija, że dzień ponury. Bo zaczęło się w nocy fatalnie, snem, po którym się obudziłam, co mnie poniekąd uratowało, ale po kolei. Zaczęło się od tego, że R kazał mi wstać, pomimo że byłam jeszcze w piżamie, kazał wsiąść do białej furgonetki, gdzieś mnie wiózł, wiózł, gdzieś się zatrzymał, dał mi białą koszulę, ołówkową spódnicę, szpilki, kazał się ubrać, a potem wręczył mi książkę telefoniczną ze słowami: "A teraz idź i to sprzedaj!". Oczywiście, Freud miałby używanie, ja sama nie wiem, skąd ten wątek "obwoźny" w moim śnie, nie mam pojęcia, nigdy nie parałam się akwizycją...

 

Nic dziwnego, że się obudziłam, zlana potem, zerkam na telefon w roli budzika, patrzę, a telefon... wyczerpany. Całe szczęście, że ta pobudka nieoczekiwana, bo kto by nas rano obudził??? Ale i tak się wściekłam zaraz, bo mój iTelefonik, Słońce Karpat, gdyby nie padł kilka dni temu i nie odpoczywał w serwisie, nigdy by się tak nie zachował, a nie jak ten rzęch, z dna szuflady wyciągnięty, na scotcha zalepiony!

 

Wieczorem - również emocje, w realu, choć i te związane z funkcjonowaniem w sieci. Zebranie w szkole. Przed wyjściem zadaję pytanie retoryczne Młodym o ilość jedynek, bym znowu głupa z siebie nie zrobiła. Młoda: "A ja tam wiem... Nie liczę!". Młody taktycznie milczy. No nic, i tak dostanę wyciągi z ocen.  Oceny w porzo, zwłaszcza u Młodego. Ale zauważalny spadek formy u Młodej. Cóż, serce matki wie, o co chodzi. Dziewczę się zakochało.... 

 

Natomiast u obojga nauczyciele grzmią o zakazie używania gier elektronicznych oraz komórek w czasie godzin lekcyjnych. I o zagrożeniach płynących z funkcjonowania na portalach społecznościowych. Ha, wiem, o co chodzi,  jeszcze niedawno rozmawiałam o tym z Młodą, gdy zauważyłam kiedyś, jaką to formację "Lubi!", że myśli, że nikt tego nie zauważy, ale nauczyciele owszem, prędzej czy później. Ha, jeszcze nie wiem, że burzę tę wywołała między innymi i moja Młoda... Niewinnym [wydawałoby się!] w sumie pytaniem wywołała żywą dyskusję na temat pewnej dziewczynki w sąsiedniej klasie. Opinie koleżanek tej dziewczynki - które nie przebierały niestety w słowach - spotkały się z ostrą reakcją ojca owej dziewczynki i zgłoszeniem tego szkole. Myślę, że słusznie. Bycie nastolatką to trudny i ciężki okres dla każdej dziewczynki, tu wystarczy jedno głupie słowo, a może kogoś urazić, a nawet zniszczyć psychicznie. Dobrze, że Młoda przeszła przez podobną rozmowę jak ze mną również z wychowawczynią. Że wie, że nawet jeśli nauczyciel nie zwróci uwagi na jej zachowanie czy komentarze w sieci, zawsze zrobi to ktoś inny. Że w sieci nie jest się do końca anonimowym czy bezkarnym. A słowa mogą mocno ranić.